ODPOWIEDZI NA NAJCZĘŚCIEJ STAWIANE PYTANIA DOTYCZĄCE DUCHOWEJ ADOPCJI
Istota Duchowej Adopcji wynika z osobistego: modlitewnego i uczynkowego wstawiennictwa do Jezusa Chrystusa osoby adoptującej duchowo, wstawiennictwo o pomoc w ratowaniu od zagłady jednego nieznanego, lecz wybranego przez Boga-Dawcę Życia zagrożonego aborcją dziecka. Trwa przez okres 9 miesięcy. Jej celem dodatkowym jest ochrona zdrowia psychicznego matki oraz sprawców i nakłaniających do aborcji (zagrożonych syndromem postaborcyjnym), a ponadto ochrona i wspomaganie rozwoju rodziny, zapobieganie depopulacji i depresji demograficznej narodu. Nie ma żadnego związku, poza podobieństwem fragmentu nazwy - "adopcja dziecka" oraz podobieństwem sytuacji - "dziecka niechcianego" w tym przypadku różniącym się jednak co do skutków: dla przypadku adopcji prawnej dziecka po urodzeniu, ta szczególna sytuacja, skutkuje odejściem dziecka od jego naturalnej rodziny, do rodziny zastępczej. Natomiast Duchowa Adopcja skutkuje ocaleniem dziecka od śmierci aborcyjnej, jego urodzeniem się i pozostaniem w naturalnej rodzinie, w otoczeniu pełnym opieki i miłości dzięki nawróceniu się rodziców. Duchową Adopcję może podejmować każdy chrześcijanin: osoby świeckie konsekrowane, mężczyźni i kobiety, ludzie w każdym wieku, a jedynie dzieci powinny ją podejmować pod opieką rodziców lub opiekunów. Nie mogą podejmować Duchowej Adopcji ludzie zwalczający Kościół i jego nauki, niechrześcijanie i ludzie obłożeni ekskomuniką, homoseksualiści itp., ponieważ podstawą Duchowej Adopcji jest nawracanie rodziców dziecka, aby z miłością przyjęli poczęte życie, bronili je, pielęgnowali i kształtowali prawe i moralne wychowanie; a nawracać modlitwą chrześcijańską i ku sprawiedliwemu życiu nie mogą ludzie z nieuporządkowanym ku wierze chrześcijańskiej sumieniem. Te osoby mogą, a nawet powinni podejmować Duchową Adopcję, ale pod warunkiem zaniechania aborcji, wyrażenia żalu i pojednania z Bogiem po odbyciu Spowiedzi z rozgrzeszeniem i po przyjęciu Komunii św. Duchowa Adopcja leczy zranienia wewnętrzne (usuwa duchowy ból i uwalnia od poczucia winy), po podjęciu tych czynności. Jeżeli przeszkodą w zawarciu sakramentalnego związku małżeńskiego jest ateizm - nie mogą; ale mogą podejmować gdy przeszkodą jest rozwód. Uzasadnienie: Duchowa Adopcja nie jest sakramentem, lecz modlitwą wstawienniczą. Osoby rozwiedzione, które przez rozwód naruszyły sakrament małżeństwa, choć nie mogą korzystać z łask innych sakramentów, to jednak mogą się modlić. Długa przerwa (miesiąc, dwa) przerywa Duchową Adopcję. Należy wtedy wyspowiadać się, ponowić przyrzeczenie i starać się je dotrzymać. W przypadku krótkiej przerwy, należy Duchową Adopcję kontynuować, przedłużając modlitwę o ilość opuszczonych dni. Zapominanie nie jest grzechem. Grzechem jest świadome i dobrowolne zlekceważenie złożonego Bogu przyrzeczenia. Duchowa Adopcja poprzez modlitewne wstawiennictwo wyprasza u Pana Jezusa łaskę ocalenia dziecka od aborcyjnej śmierci. Jest to owoc najpierwszy i najważniejszy. Duchowa Adopcja leczy ponadto zranienia wewnętrzne wywołane grzechem aborcji: pozwala penitentom odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie, przynoszące spokój wewnętrzny oraz pokój ich sercom. Posługa ta również uświęca podejmującego - pogłębia jego kontakt z Bogiem, ucząc systematycznej modlitwy oraz formując go duchowo. Praktyka adopcyjna kształtuje w ludziach postawy prorodzinne, wzbudza pragnienie wzajemnej opiekuńczej troski i miłości wśród członków tej samej rodziny. Inicjuje zwyczaj wspólnej modlitwy rodzinnej. Naszą pewność opieramy na wierze we Wszechmoc i nieograniczone Miłosierdzie Boże. Bóg jest Dawcą Życia i Wolą Jego jest, by każde poczęte dziecko było otoczone miłością rodzicielską. Powiedział nam Pan Jezus: „O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię” (J 14, 14). Nie wiemy. Bóg to jedno dziecko wybiera, byśmy je adoptowali dla ocalenia życia i On jedynie zna jego imię, pochodzenie i narodowość. Rozpoczynamy każdorazowo od złożenia przyrzeczenia. Tak. Zasadą jest, składanie przyrzeczenia w kościele, z pełnym ceremoniałem, na ręce kapłana, w obecności i na oczach wielu wiernych, by uwrażliwiać ludzi. Gdy brak jest jednak takich możliwości, można również składać przyrzeczenie prywatnie, poza kościołem. Jeśli nie ma możliwości uczestniczenia w rekolekcjach i w uroczystych przyrzeczeniach w kościele (np. z powodu znacznej odległości kościoła sprawującego taką liturgię), gdy nie można złożyć przyrzeczenia w kościele z powodu choroby, sędziwego wieku, uwięzienia, pracy na morzu) - można złożyć również przyrzeczenie Duchowej Adopcji i indywidualnie (prywatnie), w dowolne święto Matki Bożej, przed Krzyżem, lub Świętym Obrazem. W takich przypadkach wypowiadamy ten sam, co w kościele, tekst przyrzeczenia adopcyjnego. Tak. Dodatkowe postanowienia nie są obowiązkowe, choć są chętnie podejmowane. Duchowa Adopcja dotyczy jednego tylko dziecka. Tak, mogą podejmować, mimo że nie uczestniczyły. Taka sytuacja występuje w przypadkach prywatnych przyrzeczeń, składanych przed Krzyżem lub Świętym Obrazem. Uzupełniającymi postanowieniami (praktykami) mogą być np. częstsza Spowiedź i Komunia św., Adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma św., post o chlebie i wodzie, walka z nałogami i wadami charakteru, pomoc osobom potrzebującym, działalność społeczna na rzecz obrony życia, dodatkowe modlitwy. Należy podejmować postanowienia poprawne pod względem ich jakości, jak też realne co do ilości, mając na uwadze możliwości ich wykonania. Jako minimum wymaganych warunków prawidłowego wypełniania zobowiązania adopcyjnego, przyjmuje się:
Można podejmować jeden raz (na czas 9 miesięcy), ale można również podejmować wielokrotnie, pod warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań. Jest wskazane, ale nie jest konieczne. |