Święta Klara - założycielka II Zakonu

Św. Klara urodziła się w 1193 roku w rodzinie szlacheckiej Offreduccio, będąc najstarszą z trzech córek. W domu rodzinnym wzrastała w atmosferze miłości i pobożności. Jako młoda dziewczyna z zainteresowaniem śledziła działalność Franciszka Bernardone, który opuścił dom rodzinny i wraz ze swymi uczniami żył w ubóstwie przy kościółku Matki Bożej Anielskiej, zwanej Porcjunkulą

Gdy ukończyła osiemnaście lat, postanowiła przyłączyć się do Franciszka i jego braci. W nocy po Niedzieli Palmowej w 1211r. uciekła z domu rodzinnego i udała się do Porcjunkuli, by zmienić swoje życie i całkowicie poświęcić się Bogu. Z rąk Franciszka przyjęła habit zakonny i została umieszczona w klasztorze św. Pawła w Bastia sióstr benedyktynek, a później w klasztorze San Angelo di Panzo. W kilkanaście dni później do Klary dołączyła jej siostra Katarzyna, która również uciekła z domu, by iść śladami starszej siostry - przyjmując habit zmieniła imię na Agnieszka.

Franciszek umieścił obie siostry przy kościele San Damiano w Asyżu. W 1214r. Klara została przełożoną wspólnoty Ubogich Sióstr w San Damiano, która ukształtowała się na wzór braci mniejszych, jednak zmuszona była przyjąć regułę św. Benedykta, gdyż reguła Franciszka nie otrzymała jeszcze pisemnego zatwierdzenia, a w 1215 r. Sobór Laterański IV postanowił, że Kościół nie będzie zatwierdzał nowych reguł, wspólnoty nowopowstające mają przyjąć regułę z już istniejących. Zakon nosił nazwę Pań ubogich, a później przyjął nazwę II Zakon, popularnie zwany klaryskami.

Papież Innocenty III nadał zakonowi „przywilej ubóstwa”, siostry utrzymywały się wyłącznie z pracy swoich rąk, nie posiadały żadnej własności.

Klara była dla sióstr wzorem modlitwy i kontemplacji. Swoje modlitwy wspierała surowym życiem, częstymi postami i nocnymi czuwaniami. Już za życia wyjednała u Boga cuda – dokonała cudownego rozmnożenia chleba dla głodnych sióstr, uzdrawiała siostry, obroniła miasto i klasztor przed najazdem Saracenów – ukazując się z monstrancją w ręku, żołnierze wycofali się, otrzymała łaskę widzenia i słyszenia Pasterki, odprawianej w pobliskim kościele przez Franciszka i jego braci.

Po śmierci św. Franciszka cały trud utrzymania zakonu spadł na jej barki.

Klara w klasztorze św. Damiana żyła przez 42 lata. Pod koniec życia Klara napisała swoją regułę wzorując się na Regule św. Franciszka. Na dwa dni przed śmiercią otrzymała zatwierdzenie tej reguły.

Zmarła 11 sierpnia 1253 r. w otoczeniu swoich sióstr. Następnego dnia odbył się jej uroczysty pogrzeb, któremu przewodniczył papież Innocenty IV. Jej ciało złożono w grobie, w którym przedtem spoczywało ciało św. Franciszka.

Dwa lata później papież Aleksander IV, po zebraniu koniecznych materiałów kanonizacyjnych, ogłosił ją świętą, a jej uroczystej kanonizacji dokonał w Anagni w 1255 roku. Papież Urban IV ogłosił św. Klarę patronką Drugiego Zakonu Franciszkańskiego, a w 1958r papież Pius XII ogłosił św. Klarę patronką telewizji.